To się czyta

[Hebius]

Ale to w sumie nie jest zła powieść. Tyle, że mnie całkiem nie podeszła.
Człowiek się przyzwyczaja przez cały rozdział do nowego narratora, poznaje go od podszewki, stara się zapamiętać koreańskie nazwisko, a na koniec się okazuje że to całkiem zbędna fatyga, bo narrator jest jedynie kolejną ofiarą tytułowej pani Shim i nie będzie miał żadnej przyszłości bo skończył jako zwłoki w worku wrzuconym do rzeki.

[Michał]

Ile osób zamordowała pani Shim?

[Hebius]

Do strony 142 przynajmniej trzy.

[Michał]

Jest wyjaśnione, dlaczego morduje?

[Hebius]

Taką po prostu ma pracę. Jest prywatnym zabójcą na etacie.

[Michał]

Kończę „Znalezione nie kradzione", jest to dość przygnębiająca książka, im dalej, tym bardziej. Sezon w serialu (3) nie oddaje ani treści, ani nastroju książki, główny bohater, Morris nie przypomina siebie w filmie.
Myśl przewodnia książki: „Wszystko gówno znaczy"...

[Cepelia]

Taką po prostu ma pracę. Jest prywatnym zabójcą na etacie.

O zapachniało (zaleciało?) mi skojarzeniem z Murakamim. A wiadomo jaki jest stosunek pani Shin do zatwardzeń? Bo nie wiem czy bez tego szczegółu warto mi czytać.

[Hebius]

Od niedawna u pani Shim pojawiły się problemy z nietrzymaniem moczu, ale o zatwardzeniach nie było wspominane nawet słowem. Jeden z drugoplanowych (nie dostał jako narrator żadnego rozdziału) bohaterów miał zespół jelita drażliwego, ale to też potraktowano dość oględnie, bez wdawania się w szczegóły.